Pagkatuto

Adamsonian ako. Proud na Mass Communication graduate ng Batch 2010. Wala akong pakialam sa sinasabi ng iba pero kapag galing na sa loob ang naninira eh hindi ako mangingimi na huwag magsalita.

For the past few days eh ang dami kong nalalaman at ang masakit eh yung iba pang tao na inaasahan ko ring magtanggol sa pinakamamahal kong pamantasan eh siya pang nangunguna para ipagtabuyan ito.

Hindi ako magbibitaw ng pangalan. Alam kong matalino itong tao na ito pero lang ang masasabi ko; wala siyang kwenta kung hindi magbabago ang paniniwala niya.

Walang perpektong paaralan pero may mga taong pwedeng gawing perpekto ang pananatili mo kung nasaan ka man naka-enrol.

Alam ko na kahit yung numero unong pamantasan sa Pilipinas eh may niluluwal din na bulok na propesyonal. Ang sikreto sa buhay pag-aaral ay kung paano mo gagawing memorable ang stay mo na kapag naka-graduate ka na eh mayroon kang isang tahanan na hindi malilimutang balikan.

Marahil maganda nga ang patakaran sa iba at may angking kabulukan ang Adamson University pero walang karapatan ang kahit sino para sira-siraan ito sa buong mundo.

Huwag mo na isipin na ikaw ang diyos o martir na makakaresolba sa problema ng buong pamantasan dahil may kakilala akong school administrator na nagsasabing mahirap talaga magpatakbo ng isang paraalan kahit na maliit lang ito, lalo pa yung isang malaking pamantasan na may mahigit na labinlimang libong estudyante. Kaya bigyan dapat ng credits ang mga opisyal at guro dahil sa mundo eh tuldok lang tayo. Marahil eh mas maliit pa nga tayo sa tuldok.

Isang bagay na lalong nagpainit ng ulo ko eh nung marinig ko na itong taong ito ay way ahead those cum laude’s and other honors dahil hindi na daw niya kailangan yun para ipagmalaki kung gaano siya katalino.

Well, hindi porke’t marami kang nababasang libro, nakapagtrabaho ka na ng part-time, marami kang kilalang author at philosophers, at marami ka nang napanood na pelikula eh may malaking kwenta ka na. Ang talino ay hindi binubuo ng mga nabanggit ko lamang. Isang parte nga lang ata iyun sa tinatawag na multiple intelligence.

Una, grumaduate ka muna at makipagsabayan sa mga propesyonal. Kung ayaw mong grumaduate eh gumawa ka muna ng pangalan na tatalingkin sa buong mundo bago ka magsalita ng mga pinaniniwalaan mo dahil ngayon eh hindi ka pa ‘credible’ o ‘reliable’.

Finally, lahat ng tao ay may choice. Ikaw ay pwedeng pumili na umalis at maghanap ng bagong paaralan na ikatutuwa mo o manatili sa kung nasaan ka at ipagsigawan ang posibleng napakaraming bagay na dala nito.

Actually, it hurts, but with this kind of philosophy being held by some students, I’m no longer wondering why some graduates nowadays are slowly becoming nonsense and useless.

I just wish that they be more bold to take more risky steps and stop complaining because if they will continue on bickering issues that in the first place require only minimal attention then, I’ll be one of those people who will wish for this world to end.